کوچه

تسلیم نعره های آسمان شده 

رنگ به رویش نمانده ست  چنان به هم پیچده که انگار خلاصه ایست از عبور عابران بی شمار 

دست هایش زیر چانه ی گرد گود دارش کبود شده و فقط مو های تافته ی مجعدش مثل گذشته است هنوز ؛

چشم های کشیده ی سگ دارش  خیره مانده به ابتدای کوچه ی بن بست 

وفقط باد می وزد و تنهایی ....

کوچه ،همان کوچه است و هیچ دری به خانه او نخواهد داشت 

نوشته شده توسط سارینا شهریاری در ساعت 4:30 | لینک  |